Βρέ πως περνάνε τα χρόνια , φράση που πολλές φορές έρχεται στο στόμα μας , απο θύμησες που ανακυκλώνονται στο μυαλό μας.
Πολλές είναι οι φορές που οι φωτογραφίες πολλαπλασιάζουν τις αναμνήσεις και το κουβάρι της μυαλού ξετυλίγει εικόνες, μυρωδιές, εποχές που έφυγαν και μαζί τους πήραν πρόσωπα, γέλια, σκιές.
7 Ιανουαρίου τ, Αι Γιαννιού και στο σπίτι θυμάμαι κόσμο, ετοιμασίες απο το πρωί, μυρωδιές που ακόμα ανασαίνω για να τις θυμηθώ.
Η γιορτή του πατέρα μου, ο μοναχογιός του ήμουν, και ένιωθα όμορφα που συγγενείς και φίλοι ερχόταν στο σπίτι μας, θα έβλεπα τα ξαδέρφια μου 9 τον αριθμό.
Να ακούγονται ευχές, για υγεία, για αγάπη για προσδοκία να το είμαστε καλά και του χρόνου τέτοια ημέρα.
Το τσούγκρισμα των ποτηριών εναλλασσόταν με τις κουβέντες των μεγάλων και εγώ ευκαιρία να ψάχνω να χώνομαι στα πόδια του πατέρα μου και να τον ρωτάω σιγά σιγά... Μπαμπά μ αγαπάς !
Όμορφα χρόνια με όμορφους Ανθρώπους, με λιγότερα καλούδια στο τραπέζι μας αλλά με περισσότερες κουβέντες αγάπης και ομόνοιας προς των συνάνθρωπο.
Κοιτάζω τις φωτογραφίες και βλέπω ποιοι λείπουν, πόσο μεγαλώσαμε εμείς τα παιδιά, πόσο γέρασαν οι γονείς και οι συγγενείς.
Μάζευα χρήματα να αγοράσω ένα συμβολικό δώρο του πατέρα μου, για να πώ την αλήθεια μου πρόσθετε και η Μάνα μου.
Με σήκωνε ψηλά με έπαιρνε αγκαλιά, μου έδινε ένα μεγάλο φιλί και μου έλεγε... Μικρέ Γενναράκη μια μέρα και εσύ θα κάνεις παιδιά και σου εύχομαι να σου κάνουν δώρα στη γιορτή σου και νιώσεις όπως νιώθω και εγώ τώρα.
Επρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να καταλάβω και αυτή την κουβέντα του, και να που και εγώ τώρα λέω στον γιό μου την ίδια φράση... Μικρέ Γενναράκη ...
Απο την κόρη μου εγινε παππούς πρίν απο 17 χρόνια αλλά για 6 μήνες μόνο, και μετά έφυγε...
Αλλά ο θεός μου ξανά έφερε πριν έναν ΜΙΚΡΟ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗ έτσι για να μου ξαναδώσει το δικαίωμα να φωνάξω το όνομα του ΓΙΑΝΝΗ .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου