Τι κι αν ο έρωτας
δεν περνά πια από παλιές ξεχασμένες γέφυρες
εσύ κρατάς την μνήμη
μ` ένα ζευγάρι σπασμένα σαντάλια στα χέρια
και μια χούφτα παμπάλαιο νερό,
όταν το ίδιο σύννεφο ταξιδεύει τη ρέμβη σου
και το ποτάμι μαθητεία σκληρή
σε καλεί να περπατήσεις
τα περάσματά του ανάποδα.
Μετανάστευσε λέει...
η αθώρητη Μοίρα
μα εσύ τραγουδάς
με το μελλοντικό σου όνομα...
Ζωή.
Κάποιοι μετρούν την αγάπη με τα βουνά.
Κάποιοι ανοίγουν
τις λάθος πόρτες με λέξεις σωστές
μνημονεύοντας φεγγάρια
και πέτρα.
Κάποιοι επιστρέφουν
εκεί που δεν έχουν φύγει οι μέρες.
Κάποιοι όπως εσύ,
αποστηθίζουν οξιές
και ξαφνικά πετάγματα πουλιών
χωρίς να μπερδεύουν τα μακρινά άστρα
με το φως τών πυγολαμπίδων.
Καθρέφτης σου γίνομαι,
να με κοιτάς
όταν σε άσωτη μοναξιά
χτίζεις λαβυρίνθους
ώρες που ανοίγουν οι φλέβες τ΄ουρανού
ώρες που αμίλητα γελάς
και χορεύεις
μετρώντας στα ξέφτια τής σκέψης
έργα ανθρώπων, αιώνες
και κόπους θεών.
Κορφολόγησες στιγμές
και σιωπές
κάτω από τον ίσκιο φυλλωμένης βελανιδιάς
με περιστέρια στα χέρια
τώρα που οι ρυτίδες έγιναν δρόμοι
τώρα που το νήμα τελειώνει βρήκες το νόημα.
«Γλίτωσε ο τόπος», λες
τα μάτια βουρκώνουν
ευτυχώς
πριν τελειώσει ο καινούριος κόσμος
και πριν αναστηθεί ο παλιός,
να ’την, η αγάπη την αυγή
που την κορφή αγιάζει.
Ασάνταλος ο άνεμος
κατεβαίνει από τη Μονολιάσα,
συνήγορος σε τελετή μυστική,
απόψε μ’ έναν κύκλιο χορό στη Δωδώνη,
μαζί, όλες τις αποτυχίες,
μαζί θα νικήσουμε…
Ζωή.
Πριν ο ήλιος βάψει κόκκινες τις κορφές
και πριν το χαλκείο χτυπήσει,
άνεμος αντάρτης
κατεβαίνεις τον Γράμμο.
Διαβάζεις σημάδια τής θύμησης,
οι οπλές τού αλόγου
φέρνουν πιο κοντά τους ξένους μύθους
γεύση από χώμα κι αλάτι
τα χείλη καίνε
μετράς ανάποδα,
μετράς ελεύθερος
λαλούν τ’ αηδόνια.
«Μετρά η αγάπη τα βουνά,
μετριέται κι η αγάπη», συλλαβιστά
να μη ραγίσουν οι λέξεις.
Χιονίζει ακόμη
λευκά τριαντάφυλλα στην καρδιά
όταν σε περιμένουν στην Αετομηλίτσα.
Ήρθα…
φεγγοβόλησε τ’ άσπρο πουκάμισο
απρόοπτα το τραγούδι στα χείλη
ευγένεια παιδική
σ’ αιθέριο ανάστημα γιγαντωμένο καρδιοχτύπι
θα μετρήσει ραγισμένα βλέμματα
και το αχ,
μα ο έρωτας
για το προσεχές ραντεβού
γυαλίζει Γιαννιώτικα μπακίρια
κι ασημένια σαΐτα .
Όλες τις εποχές,
όλες αύριο, μαζί θα ζήσουμε
κι ύστερα απαλή θά ’ρθει η βροχή
και η χαρά ομίχλη θα μας τυλίξει
στη Μαύρη Πέτρα
και στο Σαραντάπορο,
εκεί στη μνήμη τού νερού,
πέρα μακριά,
τώρα που δεν μας σημαδεύουν οι πληγές
και οι ερωτήσεις,
τόσο βαθιά
ας χαθούμε
όσο η αιώνια αγάπη.
Αύριο, εν ονόματι της αγάπης
Ζωή Δικταίου
Φιλιάτες 13 Ιουνίου 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου