Ρόδα είναι και γυρίζει. Και οι άνθρωποι στις ζωές μας πάνε κι έρχονται. Οι δικοί μας άνθρωποι, απ’ τη μια στιγμή στην άλλη, γίνονται ξένοι. Και αντίστοιχα, ένας ξένος έρχεται από το πουθενά και γίνεται κομμάτι μας.
Πόσο ξένος μπορεί να γίνει όμως ένας άνθρωπος δικός μας, και πόσο δικός μας μπορεί να γίνει ένας ξένος;
Και έπειτα, ξεκινούν τα ερωτήματα μέσα μας.
Πόσο γρήγορα και με ποιους τρόπους μπορούν να απομακρυνθούν άτομα τα οποία έχουμε μοιραστεί πράγματα κι έχουμε ζήσει στιγμές μαζί τους;
Γιατί κάποιοι μηδενίζουν κάθε λέξη που έχουμε πει και ακυρώνουν κάθε υπόσχεση που έχουμε δώσει μεταξύ μας;
Η απάντηση είναι πιο απλή απ’ όσο νομίζουμε. Γιατί τα περιττά άτομα στην ζωή μας πιάνουν χώρο. Χώρο, που φτάνει κάποια στιγμή που γεμίζει από τα σωστά άτομα, τα οποία αξίζουν να είναι στις ζωές μας. Χώρο, που αν δεν αδειάσει πρώτα απ’ τα «σκουπίδια» δεν μπορεί να γεμίσει με τα διαμάντια που ολοένα έρχονται.
Θα μου πεις, βέβαια, και που ξέρουμε ότι αυτοί που φεύγουν είναι οι περιττοί και οι ερχόμενοι είναι οι άξιοι. Εύκολο. Οτιδήποτε τοξικό ή βλαβερό για εμάς, είναι θέμα θέλησής μας και χρόνου να φύγει. Τους ανθρώπους που μας επιβαρύνουν είτε ψυχολογικά, είτε συναισθηματικά, τους αποβάλουμε εγκαίρως. Ή μας αποβάλουν οι ίδιοι όταν δουν ότι το μεγαλείο της ψυχής μας είναι υπερβολικό συγκριτικά με την μικρότητα της δικής τους. Κι απ’ την άλλη όσοι είναι άξιοι να είναι στις ζωές μας και να αποτελούν κομμάτι μας φαίνονται απ’ το πόσο καλό μας κάνουν.
Συνήθως είναι εκείνοι που σε κάνουν μόνο να χαμογελάς. Εκείνοι που δεν θα κάνουν ποτέ κάτι που ξέρουν ότι μπορεί να σε βλάψει ή έστω να σε στεναχωρήσει. Εκείνοι που σου δίνουν δύναμη και κουράγιο όποτε τα βρίσκεις σκούρα. Εκείνοι που σε κάνουν, συνειδητά ή ασυνείδητα, να θες να γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος. Εκείνοι, που σου βγάζουν στην επιφάνεια τα θετικά χαρακτηριστικά σου, που πιθανόν να είχαν κρυφτεί πίσω από ένα ψεύτικο χαμόγελο κατά τη διάρκεια κάποιας περίεργης ή δύσκολης φάσης σου. Είναι εκείνοι που έρχονται κυριολεκτικά απ’ το πουθενά, και σου λένε το γνωστό «εγώ είμαι εδώ», κάνοντας την διαφορά. Γιατί αναπάντεχα, αυτοί όντως το εννοούν. Είναι εκείνοι που θα τους ξεχωρίσεις απ’ την πρώτη στιγμή που θα μιλήσετε γιατί θα ταιριάξετε απροσδόκητα γρήγορα. Εκείνοι, που θα ξέρεις ότι θα αποτελέσουν ένα κομμάτι της ζωής σου και εσύ της δικής τους. Και συνήθως αποτελείται ένα απ’ τα πιο γλυκά κομμάτια.
Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που απλά ξέρεις ότι απ’ την ώρα που εισέβαλαν στην ζωή σου δεν έχουν «ημερομηνία λήξης», όπως ίσως υπάρχει με κάποιους άλλους. Γιατί κακά τα ψέματα, όταν γνωρίζεις καινούριους ανθρώπους έχεις μια πρώτη εικόνα και μια γνώμη. Και αυτή η ρουφιάνα η διαίσθησή σου ελάχιστες φορές θα σε απογοητεύσει και συνήθως πέφτει μέσα. Και εκεί, όταν έρχονται αυτοί οι «ξένοι» που σύντομα θα γίνουν «δικοί σου άνθρωποι», θα τους καταλάβεις. Και θα σου επιβεβαιώσουν το γιατί αξίζουν στην πορεία.
Σ’ αυτούς, λοιπόν, τους ξένους, που έρχονται για να μείνουν να τους μιλάτε. Για την εκτίμησή σας και τον σεβασμό σας απέναντι τους. Να δείχνετε το ενδιαφέρον σας και να τους ανταποδίδετε την φροντίδα που σας δείχνουν. Και να μην είστε αχάριστοι. Να ευχαριστείτε αν βρεθούν στον δρόμο σας τέτοιοι ξένοι…
Ένα ευχαριστώ λοιπόν σ’ αυτούς τους ξένους.
Και ένα μεγαλύτερο ευχαριστώ, σε έναν ξένο που έγινε δικός μου άνθρωπος απ’ το πουθενά και με έκανε να νιώσω τυχερή που βρέθηκε στη ζωή μου και με στηρίζει. Γιατί είναι ωραίο συναίσθημα να νιώθεις ότι σε προσέχουν οι δικοί σου άνθρωποι, αλλά είναι ανεκτίμητο να σε προσέχει, να σε στηρίζει και να σε εκτιμάει ένας «ξένος»…
Μαριλένα Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου