Να πέφτει χιόνι, σαν παραμύθι
Ονείρου απόβραδο, ζεις στο Λασίθι
Το μέλλον άργησε μα δεν πειράζει
Ο πρώτος έρωτας εκεί ρεμβάζει
Έγειρε η θύμηση, πόσο μ’ αρέσει
Λευκό πουκάμισο έχει φορέσει.
Σαν άχνη ζάχαρη, πέφτει το χιόνι
Εδώ, η σκέψη σου θα ξημερώνει
Ρόδο που έζησε μες στο χειμώνα
Το φως μετάλαβε σε μια σταγόνα
Κορώνα – γράμματα το δαχτυλίδι
Μαζί σου έρχομαι γι’ άλλο ταξίδι.
Φωτογραφία: Γιάννης Σιγανός
Να πέφτει χιόνι, σαν παραμύθι
Εδώ μου δίνεσαι, πέρα απ’ τη λήθη
Δεν θέλω ενθύμια, μα ούτε και δώρα
Την πρώτη νιότη σου, εκείνη φόρα
Να βγεις στο δρόμο να με φωνάξεις
Το μυστικό μου στ’ άστρα να τάξεις.
Κρύο αεράκι φέρνει το χιόνι
Ένα φεγγάρι το νου στοιχειώνει
Κάλπικες μέρες, βαθιές ρυτίδες
Όσες αλήθειες, τόσες πατρίδες
Φτερό του δράκου, μαύρο κατράμι
Όλα χαλάλι σου κι όλα χαράμι.
Σαν παραμύθι, το χιόνι πέφτει
Δες ο καθρέφτης δείχνει τον ψεύτη
Ψηλά γεφύρια κι άπαρτα κάστρα
Η μνήμη φταίει η ξελογιάστρα
Χρόνια παλεύω, μάτια μελάνια
Και δεν μ’ αφήνει η περηφάνια.
Να πέφτει χιόνι, σαν παραμύθι
Σε ψάχνουν δρόμοι, παντού Λασίθι
Του κόσμου όλα, παλιά, καινούρια
Λάθη συγχώρεσες κι έχεις μια φούρια
Ν’ αφήσεις πίσω σου, τα μη, τα πρέπει
Η νύχτα η μάγισσα στο επιτρέπει.
« Αύριο, την κούπα ως τον πάτο
Και ας ’ρθούν τα πάνω κάτω
Ένα τζάμι που παγώνει
Με χωρίζει από το χιόνι
Κι από εσένα, ναι.
Κι όταν θα μεθύσω λιώμα
Ρώτησε της γης το χώμα
Που το θάβει τόσο κρίμα
Κρίμα κι άδικο.»
Αύριο… εν ονόματι της αγάπης
Ζωή Δικταίου
Κέρκυρα 12 Ιανουαρίου 2017
Σε ψάχνουν δρόμοι, παντού Λασίθι
Φωτογραφία: Γιάννης Σιγανός
Να πέφτει χιόνι, σαν παραμύθι
Ονείρου απόβραδο, ζεις στο Λασίθι
Το μέλλον άργησε μα δεν πειράζει
Ο πρώτος έρωτας εκεί ρεμβάζει
Έγειρε η θύμηση, πόσο μ’ αρέσει
Λευκό πουκάμισο έχει φορέσει.
Σαν άχνη ζάχαρη, πέφτει το χιόνι
Εδώ, η σκέψη σου θα ξημερώνει
Ρόδο που έζησε μες στο χειμώνα
Το φως μετάλαβε σε μια σταγόνα
Κορώνα – γράμματα το δαχτυλίδι
Μαζί σου έρχομαι γι’ άλλο ταξίδι.
Να πέφτει χιόνι, σαν παραμύθι
Εδώ μου δίνεσαι, πέρα απ’ τη λήθη
Δεν θέλω ενθύμια, μα ούτε και δώρα
Την πρώτη νιότη σου, εκείνη φόρα
Να βγεις στο δρόμο να με φωνάξεις
Το μυστικό μου στ’ άστρα να τάξεις.
Κρύο αεράκι φέρνει το χιόνι
Ένα φεγγάρι το νου στοιχειώνει
Κάλπικες μέρες, βαθιές ρυτίδες
Όσες αλήθειες, τόσες πατρίδες
Φτερό του δράκου, μαύρο κατράμι
Όλα χαλάλι σου κι όλα χαράμι.
Σαν παραμύθι, το χιόνι πέφτει
Δες ο καθρέφτης δείχνει τον ψεύτη
Ψηλά γεφύρια κι άπαρτα κάστρα
Η μνήμη φταίει η ξελογιάστρα
Χρόνια παλεύω, μάτια μελάνια
Και δεν μ’ αφήνει η περηφάνια.
Να πέφτει χιόνι, σαν παραμύθι
Σε ψάχνουν δρόμοι, παντού Λασίθι
Του κόσμου όλα, παλιά, καινούρια
Λάθη συγχώρεσες κι έχεις μια φούρια
Ν’ αφήσεις πίσω σου, τα μη, τα πρέπει
Η νύχτα η μάγισσα στο επιτρέπει.
« Αύριο, την κούπα ως τον πάτο
Και ας ’ρθούν τα πάνω κάτω
Ένα τζάμι που παγώνει
Με χωρίζει από το χιόνι
Κι από εσένα, ναι.
Κι όταν θα μεθύσω λιώμα
Ρώτησε της γης το χώμα
Που το θάβει τόσο κρίμα
Κρίμα κι άδικο.»
Αύριο… εν ονόματι της αγάπης
Ζωή Δικταίου
Κέρκυρα 12 Ιανουαρίου 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου