Σε θέλω κι έρχομαι με τον Απρίλη
Ζωές παράλληλες,
να σε κοιτάζω μόνο, δε μου φτάνει
φοράς τη σκέψη μου,
θάλασσα γίνεσαι κι' εγώ λιμάνι.
Με σώζει η Άνοιξη,
σ’ ένα πλανόδιο παλιό φεγγάρι
του νου κατάνυξη,
δυο τριαντάφυλλα, σ’ ένα κλωνάρι.
Σε θέλω κι έρχομαι με τον Απρίλη
μέλι μου τάξανε τα δυο σου χείλη.
Ο πρώτος ψίθυρος είσαι στις λέξεις,
για σένα έζησα, να με πιστέψεις,
κι ο τελευταίος, χορός μου γίνεσαι,
δική σου απόψε, αν με προσέξεις.
Στιγμές που ζήσαμε
να τις θυμάμαι μόνο, με πληγώνει,
τα άστρα σβήσανε,
μα στο μπαλκόνι μου, δεν ξημερώνει.
Σε φέρνει η ανάμνηση,
με την παλίρροια, πάλι στου Ευρίπου,
η ώρα εφτάμιση,
σχεδόν στον Έρωτα, κι εμείς περίπου.
Σε θέλω κι έρχομαι με τον Απρίλη
μέλι μου τάξανε τα δυο σου χείλη.
Ο πρώτος ψίθυρος είσαι στις λέξεις,
για σένα έζησα, να με πιστέψεις
κι ο τελευταίος, χορός μου γίνεσαι,
δική σου απόψε, αν με προσέξεις.
Εσένα γύρεψα,
σκιά που γλίστρησες μες το σκοτάδι
το φως παγίδεψα
στην πρώτη εικόνα σου, με ένα χάδι.
Γελιέται ο θάνατος,
οι ώρες μέθυσαν, μια λέξη αξίζει,
θα μείνει αθάνατος,
ο μέγας έρωτας, το φως να ορίζει.
Κέρκυρα 30 Μαρτίου 2011
Στην παλίρροια του Ευρίπου…
Άστεγος έρωτας του Απρίλη
Ξόδεψες και αυτό το ψέμα
Άλλη ευκαιρία πια δεν έχεις
Νικήθηκα μ’ ένα σου βλέμμα
Σε άλλο δρόμο, τώρα τρέχεις
Πώς με πεθαίνει η συνήθεια
Κλέβουν σκιές, τα πεπρωμένα
Χάρτινη φλέβα η αλήθεια
Πάνω σε χρόνια πετρωμένα
Πρόσωπο γυάλινο που σπάει
Στο νου ανθίζει το αντίο
Τώρα που ο φόβος σε ξυπνάει
Τελειώνει και αυτό τ’ αστείο
Άστεγος έρωτας του Απρίλη
Παράπονο η στροφή του δρόμου
Εμείς, δεν ήμασταν δυο φίλοι…
Μέσα στην ερημιά του κόσμου
Στη φλούδα της ψυχής τ’ αλάτι
Μόνη, στης σκέψης τη σκουριά
Μού ’ταζες στ’ άστρα ένα παλάτι
Και της αγάπης τα φλουριά
Άστεγος έρωτας του Απρίλη
Στο κλειδωμένο μου συρτάρι
Φύλαξα κάτι απ’ το δείλι
Τη θύμηση σου να φλερτάρει
Σημαδεμένη η ταμπακέρα
Λέξεις της άρνησης θα πεις
Άδεια σου αφήνω τη σκακιέρα
Κι αυτή τη νύχτα της σιωπής
Άστεγος έρωτας του Απρίλη
Για μια ανορθόγραφη ζωή
Ένα φιλί θα καίει στα χείλη
Στην τελευταία αναπνοή.
Κέρκυρα 5 Απρίλη 2016
Με τ’ αρώματα του Απρίλη
Πάνε πια χρόνια δεν μπορώ να θυμηθώ
τα δυο του μάτια
που με ταξίδευαν τις νύχτες
σ’ άλλους κόσμους κι’ ουρανούς
τις μέρες μού ’χτιζαν χρυσά παλάτια.
Ήλιους κρατούσα την αυγή στην αγκαλιά
και στων ματιών του
το μελάνι τους κρεμούσα.
Τώρα κουρσάροι στη ζωή μου
κλέβουν όλα τα παλιά
και τα ενθύμια απ’ ό,τι αγαπούσα.
Όνειρα κάναμε
βαρκούλα με ολόλευκο πανί
κόντρα στον άνεμο
η αγάπη μας
ξανοίχτηκε σε πέλαγο βαθύ
και χάθηκε ένα δείλι ή μια(ν) αυγή
πια, δεν θυμάμαι...
«Δεν έχει σημασία», είχε πει,
«θα είναι άδεια η ζωή μου, αν θα φύγεις»
τώρα δεν ξέρω πού να είναι
κι αν μπορεί
από τους όρκους τους μεγάλους
να ξεφύγει.
Λίγες σταγόνες ανοιξιάτικη βροχή
θυμάμαι κάποτε πως τού ’χα στείλει,
θάλασσα αγάπη,
σ’ ένα, τόσο δα μικρό γυαλί,
χρωματισμένη με τ’ αρώματα του Απρίλη.
Είμαστε ξένοι μα πεθαίνουμε μαζί
κάθε φορά που λάμπει
ολόγιομη η σελήνη,
γέρνει, η πρώτη η αγάπη στην καρδιά,
και στα σημάδια της,
ένα σημάδι ακόμη,
φως αφήνει.
Από τον παλιό καιρό «Καίω την αγάπη στ' άστρο σου»
Κέρκυρα Απρίλης 1993...
Αύριο, εν ονόματι της αγάπης
Ζωή Δικταίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου