Στην Πύλη Βιτούρη στις 2, 3, 4, 5 Ιουλίου
OΡΛΑΝΤO, ο/η
Το έργο «Ορλάντο» (1928), ένα από τα πιο εκκεντρικά έργα της αγγλίδας Virginia Woolf (1882 - 1941), αποτυπώνει την πορεία ενός ανδρόγυνου κεντρικού προσώπου από τα τέλη του 16ου αιώνα έως τις αρχές του 20ού, ενσωματώνοντας πλήθος ευφυών λογοτεχνικών και ιστορικών σχολίων.
Ο Jorge Luis Borges θεωρούσε το «Ορλάντο» ως "το πιο δυνατό έργο της Γουλφ και ένα από τα αυθεντικότερα έργα της εποχής μας". Κατά το διάστημα της μακραίωνης ζωής του ο/η Ορλάντο, στην αρχή σαν άντρας κι ύστερα σαν γυναίκα, δοκιμάζει όλες τις εμπειρίες: την αγωνία και το πάθος της καλλιτεχνικής δημιουργίας, τις χαρές και τις λύπες του έρωτα, τη λαχτάρα για δόξα, την απογοήτευση από τους ανθρώπους, την καταφυγή στη φύση και τα ζώα, τη μοναξιά και την περισυλλογή, εξωτικές περιπέτειες, την εύνοια των ισχυρών και του στέμματος, πλούτη και μεγαλεία. Όλες τις εμπειρίες εκτός από τη γέννηση και τον θάνατο (ή μήπως η αλλαγή φύλου μπορεί να θεωρηθεί σαν μια γέννηση ή ένας θάνατος;).
Το λογοτεχνικό είδος στο οποίο ανήκει το έργο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί σαν μυθιστορία, παραμύθι, ιστορικό μυθιστόρημα, σάτιρα, φεμινιστική μπροσούρα, φιλοσοφικός μύθος ή ακόμα: το ερωτικό γράμμα μιας γυναίκας σε μια γυναίκα (σ.σ.: παραλήπτρια η συγγραφέας Βίτα Σάκβιλ-Γουέστ).
Η σκηνοθεσία
Η προσέγγιση του εμβληματικού αυτού λογοτεχνικού έργου είναι, πρωτίστως, αποσπασματική μιας και η παρούσα (νέα) διασκευή δοκιμάζει τις θεατρικές αντοχές των τριών πρώτων κεφαλαίων.
Με κινηματογραφική οπτική που εστιάζει στον πρωτοπρόσωπο λόγο του ήρωα / της ηρωίδας, διερευνώντας τις ψυχολογικές υφές ενός ανθρώπου που μεταβαίνει από το ένα φύλο στο άλλο, προσπαθώντας να διαχειριστεί την ετερότητά του σε έναν κόσμο ανέκαθεν στεγανοποιημένο, προκαθορισμένο, αυστηρά τυποποιημένο. Μια βύθιση στο εσώτερο, στο ανένταχτο εγώ, στο ανήσυχο πρόσωπο που διερευνά όρια και αντοχές.
Στο πρόσωπο μιας σημερινής ηθοποιού -σε συνθήκη πρόβας και όχι σκηνικής εφαρμογής- που σηκώνει στους ώμους της όλο το βάρος και το άγχος της αναμέτρησης με ένα πολυσύνθετο χαρακτήρα και κείμενο. Από την εκμάθηση του λόγου έως τη μεταμόρφωση και τη σκηνική μετάβαση στο άλλο φύλο. Μια αχανής, διερευνητική διαδρομή σε διαρκή αφήγηση.
Γίνεται ξεκάθαρο από την πρώτη στιγμή ότι δεν παρακολουθούμε μια ολοκληρωμένη παράσταση αλλά τη δημιουργική διαδικασία της δοκιμής. Από το καμαρίνι και την «ασφάλεια» που αυτό παρέχει πριν από την έκθεση του συνδημιουργού στο φως της (διάτρητης) σκηνής. Σαν μέσα από μία κλειδαρότρυπα να κοιτάμε κλεφτά τη λειτουργία του ηθοποιού.
Την υιοθέτηση ή μη της σκηνοθετικής γραμμής, την αποκρυστάλλωση των νοημάτων του λεκτικού υλικού, τις περιπλανήσεις του φαντασιακού και της «μνήμης» επί της οθόνης, την προσωπική -αμήχανη, συχνά- εμπλοκή του θεατρικού καλλιτέχνη στο είδος της λογοτεχνίας και της μεγάλης φόρμας.
Τη σκευή, εν τέλει, του ίδιου του ερμηνευτή πριν από τη «μάχη», την τελική αναμέτρηση. Γινόμαστε μάρτυρες του υλικού / οπλισμού που -σταδιακά- συγκεντρώνει, τη μελέτη που κάνει, τα ποικίλα ερεθίσματα που πυροδοτούν την όλη διαδικασία. Την όποια «προετοιμασία» του! Φωνητική, σωματική, ρυθμική, ψυχολογική, ανθρώπινη κ.ο.κ.
Σε σχέση με τον χώρο η σκηνοθετική ιδέα για εξ ολοκλήρου κινηματογράφηση της υποτυπώδους δράσης στα Ενετικά Τείχη του Ηρακλείου (Μεγάλο Κάστρο) αποσκοπεί στην ανάδειξή τους ως το απόλυτο τοπόσημο της πολύπαθης πόλης της Μεσογείου στο πέρασμα των αιώνων. Αλλά και ως γέφυρα με τη Δύση και την ιστορική εποχή διαδραμάτισης του έργου.Με την αντίστοιχη παραστατική ή μη ζωγραφική εκείνων των χρόνων ή και αναπάντεχα φωτογραφικά ενσταντανέ του 20ου αιώνα να φωτίζουν -εικαστικά- το ανάγλυφο των τειχών, επενδυμένα με λόγια μουσική της ελισαβετιανής εποχής σε πλήρη αντιδιαστολή με τον σύγχρονο ήχο και στίχο στο φινάλε.
Μια κραυγή στο καταπιεσμένο κομμάτι της κοινωνίας που επιθυμεί διακαώς το δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό, την ορατότητα, την ευτυχία. Μια πολυπρισματική προσέγγιση του θεατρικού φαινομένου την ώρα της δοκιμασίας με τη συνθήκη της δοκιμής, επάνω σε ένα μη ευκόλως διαχειρίσιμο -θεατρικά- πρωτογενές υλικό λέξεων και νοημάτων.
Του magnum opus της Βιρτζίνιας Γουλφ. ——————————————
Κείμενο: Βιρτζίνια Γουλφ
Μετάφραση:Αργυρώ Μαντόγλου
Σκηνοθεσία-θεατρική διασκευή-καλλιτεχνική επιμέλεια: Δημήτρης Φοινίτσης
Ερμηνεία: Ράνια Πλατάκη
Βίντεο: Μάνος Κασαπάκης
Κίνηση : Ροδούλα Κρανιωτάκη
Κρατήσεις στο 6976331107
Θέσεις περιορισμένες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου