Τα παλιά χρόνια, το καλάθι και οι κόφες (παραπάνω) κατασκευασμευασμένα με εγχώρια πρωτη ύλη (καλάμια από το Γεροποταμό, λυγιές και σφάκες από τα σφακορυγιάκια) ήτανε τα μοναδικά εργαλεία συλλογής και μεταφοράς για τσ΄ελιές και τα κρασοστάφυλα. Είδικά για τσ΄ελιές, ακόμη και ο Μουντάκης (Κρητικός λυράρης) ετραγούδιε (1960…) τον Καλαματιανό:
«Πάρε το καλάθι κι΄ελα, όμορφή μου κοπελιά //εγώ θα κρατώ τη σκάλα, ν΄ανεβαίνεις στην ελιά. Σα΄γεμίσεις το καλάθι…. κλπ»
Ήρθενε καιρός, μετά το 1960, και άρχισε να πιάνει τιμή η σταφίδα…. Το Μαλεβύζι, το Μονοφάτσι γεμώσανε σουλτανιά αμπέλια. Η κάτω Μεσσαρά δεν μπορούσε να λείπει, από το πανυγύρι. Ο νοητός αξονας Νότος-Βορράς Καλύβια-Πετροκεφάλι αφόριζε ανατολικά τις περιοχές που γέμισαν με αμπέλια για σουλτανίνα σταφίδα. Το δυτικό κομάτι ήταν κυριολεκτικά πνιγμένο στα νερα, μέχρι και κάτω από το λόφο της Φαιστού, και ακατάλληλο για αμπελουργία.
Η ζώνη της Πόμπιας (μέσα στην πεδιάδα) , τα Περαλήθινα και ανατολικότερα φυτεύτηκαν με αμπέλια και όλη η πεδιάδα ζούσε στο ρυθμό, μα και τον τρόμο της παραγωγής της σουλτανίνας: Ερωτήματα όπως: Θα κάνει κράι;*, Θα πέσει περονόσπορος; Θα νέχομε νερό να ποτίζομε τ΄αμπέλια; Θα πιάσει λίβας να μασε κάψει τα κηπικά και τ΄αμπέλια; Θα Βρέξει να μασε σαπίσει τα σταφύλια στσοι κουρμούλες; Θα βρέξει οντε θανέχομε τη σταφίδα στον οψιγιά να μην πομείνει πράμα; Να πιάσει θέλει καλή τιμή η σταφίδα, γι΄θα τηνε πάρουνε τσαμπα οι εμπόροι από τη χώρα; Όλα τα ερωτήματα-ρίσκα, δεν απέτρεψαν τους γεωργούς τση γενιάς του 50-60 να φυτέψουν αμπέλια, να φτιάξουν οψιγιάδες, να βοηθήσουν την ντόπια βιοτεχνία να επινοήσει και να διαθέσει πρακτικότερα του καλαθιού εργαλεία. Ομως δεν απέτρεψε και του πολιτικοποιημένους και πάντα αντιδεξιούς Μεσσαρίτες να αυτοσαρκάζονται:
Απούχει θυλικό παιδί και σουλτανί αμπέλι// θα πυρπιρίζει ο κώλος το, ωσάν του Πιπινέλη!
(Παναγιώτης Πιπινέλης: Ένας αξιόλογος πολιτικός, που περί το 1963-64 του ανάθεσε το Παλάτι να βγάλει, για πάρτη του Παλατιού, «τα κάστανα από τη φωτιά», χωρίς φυσικά επιτυχία).
Τα τσιγκάκια οι αλουσουδιάστρα, ο σταυρός, τα σκαφάκια, ήταν τα βασικά εργαλεία-σκεύη από λαμαρίνα για τη συλλογή, μεταφορά, επεξεργασία και άπλωμα των σταφυλιών για να γίνουν σταφίδα. Πέρασαν αρκετά χρόνια για να γίνουν οι κρεμαστές απλώστρες των σταφυλιών, κάπως πιό βιομηχανοποιημένες. ΄Τα διάτρητα τσιγκάκια, ήταν ξαργιτού* φτιαγμένα, για το βάφτισμα των σταφυλιών στο διάλυμα ποτάσας (αλουσούδιασμα) κατά που γράφουμε αλλού. Βέβαια, τα τσιγκάκια τα χρησιμοποιούσαμε ολοχρονίς και για τη μεταφορά ντομάτας, ελιές, ακόμη και τσίκουδα* για το πιθάρι που θα ζυμωνόταν για να βγει η ρακή.
ΚΕΙΜΕΝΑ - ΑΝΤΡΕΑΣ ΜΠΑΜΠΟΝΤΑΚΗΣ
ΦΩΤΟΦΙΕΣ - ΑΝΤΩΝΗΣ ΓΕΝΝΑΡΑΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου