Συνάντηση του Να Μου Γελλάς με τον στιχουργό-συγγραφέα-σκηνοθέτη Θοδωρή Γκόνη

 Οι συναντήσεις του namougellas.com, αυτή η μοναδική ευκαιρία να συνομιλήσεις ζωντανά με ανθρώπους που θαυμάζεις, συνεχίζονται.

«Αυτή την Κυριακή 10 Μαρτίου στις 5 το απόγευμα θα συνομιλήσουμε γύρω από το λευκό τραπέζι του Να Μου Γελλάς στην Πλάκα με τον Θοδωρή Γκόνη. Ένας πνευματικός άνθρωπος που έχει υπηρετήσει στον χώρο της τέχνης μέσα από αγαπημένους στίχους, σημαντικά λογοτεχνικά κείμενα, σπουδαίες σκηνοθετικές δουλειές, διδασκαλία αλλά και οργανικές θεσμικές θέσεις. Τον συναντώ σε ένα καφέ στο κέντρο και μιλάμε για τις συναντήσεις του Να Μου Γελλάς. Το θέμα που επιλέγει βγαίνει μέσα από μια ιστορία αληθινή: 

Έλα, θα στην πω να τη ζήσουμε μαζί. Μέσα σε ένα ταξί, ο ταξιτζής μιλάει στο τηλέφωνο με τη γυναίκα του. Βρίζει και φωνάζει για τον γιο τους. Πάλι κοιμάται μέχρι αργά. Πάλι απογοητεύει. Πάλι εξοργίζει τον πατέρα του. Βασική γραμμή άμυνας του πατέρα, μετά ή εκτός από το βρίσιμο, η αγανάκτηση που χτίζεται μέσα από την επανάληψη της πιο άμεσης σύγκρισης: «Εμείς τότε…, εμείς τότε…, εμείς τότε…» Κλείνει το τηλέφωνο. 

Γυρίζει στον επιβάτη του. Απολογείται για τις φωνές και επιστρέφει στο δίκιο του. «Μα είναι δυνατόν; Εμείς τότε…, εμείς τότε…, εμείς τότε…» Ο Θοδωρής τον ακούει. Και στο τηλέφωνο και στην απολογία και στην αγανάκτηση. Είναι εξαιρετικός ακροατής ο Θοδωρής. Όπως κάθε άνθρωπος που έχει αληθινά πολλά να πει, ξέρει τι σημαίνει να ακούς. Σίγουρα η ευφυΐα του και η συνεχής του σκέψη θα τον φέρνουν σύντομα να παρέμβει ή και να βαρεθεί ένα θέμα που δεν είναι πρόκληση. 

Αλλά ο ταξιτζής μόνο βαρετή περίπτωση δεν είναι. Και τότε ο Θοδωρής κάνει την πρότασή στον αγανακτισμένο πατέρα-οδηγό: «Κι αν όταν μιλήσετε με τον γιο σας, αντί να πείτε “εμείς τότε” ξεκινήσετε με το “εμείς τώρα”;» Έτσι απλά. Όπως κάθε σημαντική σκέψη. «Συνεχίζουμε», μου λέει ο Θοδωρής. «Εδώ είναι ένα πολύ δύσκολο γήπεδο. Έχουμε για λευκό ποντίκι τον εαυτό μας, ξεχνάμε. 

Έχουμε κουραστεί και πάμε να βάλουμε κάποιον άλλο στα πειράματα μας. Τα παιδιά μας, το σύντροφό μας. Ο πατέρας και ο δάσκαλος έχουνε μπατιρίσει στις μέρες μας και δικαιωματικά, γιατί αποδείχτηκαν πολύ φαύλοι δάσκαλοι και πατεράδες. Οπότε ο νέος πλέον είναι καχύποπτος και η μοναδική στιγμή που μπορεί να με πιστέψει είναι αν ανοίξω τα χέρια μου και δει καρφιά, και δει ότι έχω σταυρωθεί. 

Τότε πιστεύουνε οι νέοι όλοι. Αλλά πολλοί από εμάς δεν έχουν στα χέρια τους τρύπες. Και δεν δικαιούνται να ομιλούν. Όλα αυτά που καταμαρτυρούμε στους νέους, μας τα έχουν καταμαρτυρήσει κι εμάς. Αυτή η σκυταλοδρομία δεν έχει νικητές. Έχει μόνο χαμένους. Στην σκυταλοδρομία δεν είναι το πόσο γρήγορος είσαι. Το πώς κάνεις την αλλαγή είναι το θέμα. 

Δε μπορεί να μη συντονιστούν. Αυτό γίνεται και στη ζωή την ίδια. Αυτό με απασχολεί. Με απασχολεί ο τρόπος που μπορείς να μιλήσεις απέναντι στους νέους. Να τους ακούσεις. Να αφηγηθεί κανείς μια ιστορία. Αυτό είναι μια παγίδα. Από τους δέκα οι οχτώ θα πουν μια ιστορία στην οποία θα λανθάνει ότι εμείς ήμασταν πιο δύσκολα τότε. Όμως θα ρωτήσεις “πώς μετράς τη δυσκολία εσύ;”»

 Αυτό το θέμα θα πιάσουμε την Κυριακή. Το πιο σημαντικό από όλα τα θέματα εκεί έξω. Όσο ακούω τον Θοδωρή εκπλήσσομαι. Συνειδητοποιώ πως πάντα εκπλήσσομαι όταν κάποιος με λευκό χαρτί επιλέγει να αγγίξει κάτι ουσιαστικό. Είναι που η τόση μετριότητα γύρω μας έχει

χτίσει πολλαπλές στρώσεις ανάμεσα στην πραγματικότητα και το όνειρα. Να μη συναντηθούν λες ποτέ. Και όμως υπάρχουν περάσματα. Το ξέρω. 

Τα ψάχνω κάθε στιγμή. Και οι συναντήσεις είναι χάρτες προς αυτά. Σαν μια τελευταία προσπάθεια να παραμένω ρεαλίστρια ρωτάω: «Το κατάλαβε ο ταξιτζής;» «Το κατάλαβε πολύ καλά. Δε ήθελε καν να μου πάρει λεφτά από την εκτίμηση που ένιωσε. 

Πήγε σπίτι του κατευθείαν να κάνει την κουβέντα αυτή με το γιο του,» μου απαντάει ο Θοδωρής καταφέρνοντας το μοιραίο χτύπημα στην αμφιβολία που πριονίζει το όνειρο. Με πιάνω να σκέφτομαι τον ταξιτζή να γυρνάει σπίτι και να λέει στο γιο του «Βρε… εγώ όχι μόνο τότε ήμουν καλύτερος αλλά και τώρα…» Φαντάζεσαι ειρωνεία;

 Γελάω. Όσο κι αν βγάζει νύχια ο φόβος, εμείς αρχίσαμε ήδη να χτίζουμε γέφυρες. Σαν αυτές που γκρεμίζονται γύρω μας. Στα σπίτια μας. Μέσα μας. Έχουμε τα υλικά. Αυτή την Κυριακή έλα να πιάσουμε μαζί τη σκυτάλη μαζί με έναν σημαντικό, εξαιρετικά ενδιαφέροντα συνομιλητή, πατέρα, δάσκαλο.

Με ενθουσιασμό, Νικολέττα Λέκκα»

Ενδιαφέρεσαι να είσαι ένας από τους δέκα συνομιλητές στη συνάντηση με τον Θοδωρή Γκόνη; Μάθε πώς μπορείς να δηλώσεις συμμετοχή εδώ: https://www.namougellas.com/page.aspx?s=%CE%B3%CE%BA%CE%BF%CE%BD%CE%B7%CF%83-%CE%B8%CE%BF%CE%B4%CF%89%CF%81%CE%B7%CF%83-%CF%83%CF%84%CE%B9%CF%87%CE%BF%CF%85%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%83-%CF%83%CF%85%CE%B3%CE%B3%CF%81%CE%B1%CF%86%CE%B5%CE%B1%CF%83-%CF%83%CE%BA%CE%B7%CE%BD%CE%BF%CE%B8%CE%B5%CF%84%CE%B7%CF%83&Id=55&Mid=326

Το Σάββατο 9 Μαρτίου θα ενημερωθούν οι δέκα συνδρομητές που θα κληρωθούν να συμμετέχουν στη συνάντηση. Για όποιον κληρωθεί και δε μπορεί να παρευρεθεί ζωντανά στην Πλάκα, υπάρχει δυνατότητα σύνδεσης μέσω zoom.

Θέμα συνάντησης: «Εμείς τότε; Ή εμείς τώρα;» Ημερομηνία συνάντησης: Κυριακή 10 Μαρτίου Ώρα συνάντησης: 17:00-19:00 Τόπος συνάντησης: Πλάκα (Αθήνα) αλλά και με σύνδεση μέσω zoom.

Να Μου Γελλάς: Το στέκι που έχεις μαζί σου παντού, έγινε πια η παρέα σου όπου κι αν πας.

ΚΡΗΤΗ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ kritipoliskaixoria

Η Κρήτη στο ίντερνετ με πλούσιο φωτογραφικό υλικό, πολιτιστικά, λαογραφικά νέα και ιστορικά στοιχεία, Αφιερώματα αε πόλεις και χωριά της Κρήτης, αρχαιολογικούς χώρους, θρησκευτικά μνημεία, και Ανθρώπους