Υπεραιωνόβια ελιά, Γωνιές Πεδιάδος - Κρήτη, περίμετρος 10 μέτρα, 800 ετών και άνω
Σαν να ήταν μοίρα σου,
πάντα να φεύγεις
και πάντα να έρχεσαι,
να επιστρέφεις,
στην κατασκήνωση της χαράς
σε μυστική συνάντηση, στον Αποκόρωνα,
σπουδή στο φεγγάρι.
Αυτή τη φορά
στο λιομάζωμα ήρθες
γυρεύοντας θραύσματα
της παλιάς σου ζωής,
αλγεινό το ταξίδι,
απ’ όποιον δρόμο κι αν φτάσεις
πάλι νόστος,
νόστος, θα πεις είναι.
Ο άνεμος φέρνει ακόμη τις φωνές
η εικόνα της μάνας,
το καλάθι στα χέρια της,
ο παππούς με το βλέμμα στις χούφτες
τις γεμάτες καρπό
ο πατέρας ψηλός, όμορφος,
η μαντινάδα στα χείλη,
προσκέφαλο η πάχνη
και λίγα δέντρα πιο πέρα
εκείνη… όπως τότε,
το ατρύγητο μέλι στόμα αφίλητο,
κι ο έρωτας νιόβγαλτος αροδαμός.
Ένα χέρι σε αγγίζει στον ώμο
λες και τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Όχι, εδώ δεν πεθαίνει κανείς
στα λιόδεντρα στο Ξηροστέρνι,
θαρρείς κοιμούνται ίσκιοι,
κι ονειρεύονται
κάθε ξημέρωμα μια άλλη επιστροφή
κι ας μεγαλώνουν,
περισσότερο οι νύχτες.
Εδώ ρίχνουν αλάτι τής Γραμβούσας,
στην πληγή,
ν’ αγιάσει ο πόνος,
να μη σιμώσει
ο χωρισμός και η άβυσσος,
εδώ,
στα λιόδεντρα στο Ξηροστέρνι
ακριβό γιορτάσι το αγγελοφίλημα.
Αύριο, εν ονόματι της αγάπης
Ζωή Δικταίου
Ποιητική συλλογή, «Αύριο, μια ελιά η μέσα πατρίδα»
0 Comments:
Δημοσίευση σχολίου