Εμμανουλ Σκουλάς (Κίκη): 11 χρόνια από την απώλεια ενός γνήσιου Ανωγειανού που διέπρεψε στην Αμερική!

 Ήταν 24 Ιανουαρίου 2014, όταν ο Εμμανουήλ Σκουλάς (Κίκης) ένας διακεκριμένος Ανωγειανός του εξωτερικού, άφηνε την τελευταία του πνοή στην Νέα Υόρκη σκορπίζοντας τη θλίψη σε όλους όσοι τον γνωρίσαμε.

 Τελευταία του επιθυμία, που με σεβασμό πραγματοποιήσαν η σύζυγος του Αλίκη και η κόρη του Μαρία, ήταν να ταφεί στα αγαπημένα του Ανώγεια, κάτι που έγινε λίγες ημέρες μετά, με όλο το χωριό να βρίσκεται στον Ιερό Ναό της Παναγίας στο Περαχώρι για να τον αποχαιρετίσει. 

“Τα μεστά λόγια σου και η μαντινάδες σου, βόλια αιώνια θα αντηχούν στις περήφανες κορυφές του Ψηλορείτη, στα μητάτα και στα βοσκοτόπια που σαν αμούστακο κοπέλι υπηρέτησες και αγάπησες ολόκαρδα! Μα το μεροκάματο τελείωσε! Ξετέλεψες σαν Κρητικός το μεγάλο χρέος σου με αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια. Αθάνατοι είναι οι νεκροί που αφήνουν πίσω τους τα χνάρια της Μεγάλης ψυχής τους.” είχε αναφέρει στο άκουσμα του θανάτου του από την Αμερική, ο στενός του φίλος Εμμανουήλ Βεληβασάκης.

“Παθιασμένος Ανωγειανός, γνήσιος μερακλής, καταξιωμένος επαγγελματικά, κοιτούσε τους πάντες βαθιά μέσα στα μάτια και είτε βρισκόταν στην Νέα Υόρκη στην  Αμερική  είτε στα Ανώγεια ανάβλυζε από μέσα του το κρητικό πάθος και την δίψα του για παρέα… Αυτήν την αυθεντική ανωγειανή παρέα με ένα μαντολίνο ή μια λύρα και τις μαντινάδες που λέμε εναλλάξ με την επόμενη να ταιριάζει με τη προηγούμενη, να έχουν δηλαδή το ίδιο θέμα.” είχαμε αναφέρει στον αποχαιρετισμό μας από την ΑΝΩΓΗ, την ημέρα της κηδείας του στα Ανώγεια.

Η κόρη του Μαρία Σκουλά, με σημείωμα της σήμερα στην ΑΝΩΓΗ τον αποχαιρετάει αναφέροντας τα εξής:

11 χρόνια χωρίς το μαντολίνο σου, της ιστορίες σου, χωρίς την καθοδήγηση σου στην ζωή, και την παντοτινή σου στήριξη. Λείπεις από την ζωή πολλών ανθρώπων; Τα αδέρφια σου, της γυναίκας σου της Αλίκης, του γαμπρού σου, τα εγγόνια σου, και την δική μου. Πόσο να ξέρες ότι ακόμη και τώρα επηρεάζεις την καθημερινότητα μας. 

Όταν έφυγες από το αγαπημένο σου χωριό, τ Ανώγεια, ήσουν Ένα παιδάκι μόνος,  16 χρόνων βοσκακι, χωρίς προορισμό, αλλά με στόχο μια καλύτερη ζωή  και όνειρα. Δεν έβγαλες το σχολείο, αλλά ήσουν τόσο έξυπνος.  Πόσο μου αρέσει να διαβάζω τα γράμματα σου στην αγαπημένη σου Μαμά (Κικενα). Το σωμα σου ήταν αλλού αλλά η καρδιά και το μυαλό σου παρεμεινε στο τόπο που μεγάλωσες και στην οικογένεια σου. Ταξίδεψες  στη Ιαπωνία, στην Καλιφορνια και σε όλο το κόσμο. Κατέληξες  στη Νεα Υόρκη και με πολύ κόπο, έφτιαξες μια υπέροχη ζωή για μας.  Έκανες  φίλους , δούλεψες , και γλέντησες  τον πόνο και την χαρά σου εδώ στη ξενιτιά. Έγραψες ιστορία.   Σ’αναστορουντε ακόμα μικροί και μεγάλοι. 

Πόσο περηφανη είμαι όταν άνθρωποι μου λένε για σένα και πως σε θυμούνται. Πώς ήσουν ξεχωριστός και ιδιαίτερος ανθρωπος. Ίσως γεννήθηκες έτσι, ισως φταινε τα όσα έζησες και πέρασες στην ζωή σου. Αλλά ειμαι σίγουρη ότι άνθρωποι σαν εσένα βγαίνουν σπάνια στο κόσμο. 

27 χρόνια μαζί ήταν αρκετά να μου μάθεις τι σημαίνει αγάπη, πάθος, απλοχεριά , στήριξη, δύναμη και πόνος. Σε ευχαριστώ που μου μεταβιβασες τον αέρα σου και με βοηθάει να γράψω την ιστορία της δικής μου ζωής. Είσαι παρών σε όλα. 

Ήσουν κ συνεχιζεις να είσαι ένα σπουδαίο κομμάτι της Κρήτης στη Νεα Υόρκη . Μόλις έφυγες, ο σύλλογος μας, ο Μινωας έμεινε φτωχότερος . Εκεί περνούσες την ώρα σου, σεμνός μερακλής, παθιασμένος στη ζωή. Σου άρεσε να μοιράζεσαι με νεότερους τις φιλοσοφικες γνώμες σου, και αυτοί τα θυμούνται. Το μαντολίνο σου γλέντησε δύο γενιές της Νέας Υόρκης. 

Με τσοι μικρούς ήσουν μοκρος. Όμως έπαψες να γλεντάς σε αυτό το κόσμο στις 24 Ιανουαρίου, 2014. Η γενιά που ήρθε και έχτισε τον σύλλογο μας , σιγά-σιγά φεύγει, και αφήνει μεγάλη κληρονομιά  σε μας. Πόσο θα χαιρόσουν, που το μέρος που χτίσατε μαζί με με άλλος τώρα έχει μέλλει μια τρίτη γενιά. 

11 χρόνια μετά τη φεύγα σου, υπάρχουν 2 μικρά παιδιά που σε αγαπάνε χωρίς να σε γνωρίσουν. «Ποιανού είσαι;»  Τους Ρωτάνε στο χωριό. «Της Μαρίας, του Μανώλη του Κικη, από την Αμερική» , απαντάνε τα εγγόνια σου , που επισκέπτονται  τ Ανώγεια κάθε χρόνο και βλέπουν την όμορφη φωτογραφία σου που κρέμεται στο καφενείο του Μίχαλου. Είσαι εκεί και νιώθω τη χαρά σου όταν τα βλέπω και τριγυρίζουν στο λιβάδι. Το σπίτι που μας έφτιαξες θα υπάρχει για αιώνια, για να πηγαίνουμε και να συνεχιστεί η αγάπη που είχες, που έχω, και που τώρα έχουν και αυτα. 

Το Φλεβαρι, 2014 έκανες  το τελευταίο σου ταξίδι στο Ατλαντικό. Μαζί το κάναμε. Γύρισες στο χώμα που σε μεγάλωσε, κοντά στη Μητέρα σου και τον πατέρα σου. Δεν θα ξεχάσω πόσοι άνθρωποι σε περιμένανε και τον αποχαιρετισμό που είχες. Σαν ταινία. Ποτέ σου δεν εζηλεψες τα’ Αμερικης τα κάλλη. Μόλις με έβαλες στο δρόμο μου, ήθελες να γυρίσεις. 

Ήταν ώρα. Αλλά δύστυχος δεν πρόλαβες να πιεις τον καφέ που περίμενες χρόνια (με πολύ καϊμάκι και φουσκες, όπως τον ήθελες) στο πλάτανο από κάτω, σαν συνταξιούχος. Θυμάμαι τη χαρά σου  όταν μου ελεγες παλιες ιστοριες απο το χωριό και τα ορη. Το μουστάκι σου που γέλαγε όταν φτάναμε στα Ανώγεια. Αν είχα και εγώ, θα γέλαγε και το δικό μου. Θυμάμαι τη χαρά σου στο γάμο μας που για πρώτη φορά ειχες δικούς ανθρώπους σε χαρά σου. Θυμάμαι που μαλώναμε και τα φτιάχναμε. Όλα είναι χαραγμένα στο μυαλό μου. Μαζί σου έμαθα πολλά. Περνάνε τα χρόνια αλλά σε κρατάμε ζωντανός. Σε ευχαριστώ Μπαμπά. Εύχομαι να βλέπεις και να χαίρεσαι. Εγώ χαίρομαι για σένα. 

Ας είναι ελαφρύ το Ανωγεανο χώμα που σε σκεπάζει. 

-Η περήφανη μοναχοκόρη σου, το Μικιο σου,

Στην μνήμη του η σύζυγος του Αλίκη προσέφερε στην ΑνωΓη το ποσό των 50 ευρώ και η κόρη του Μαρία και ο γαμπρός του Χρήστος προσέφεραν επίσης το ποσό των 50 ευρώ για τις ανάγκες της ηλεκτρονικής μας έκδοσης. Τους ευχαριστούμε θερμά.

Ας είναι ελαφρύ το χώμα τών Ανωγείων που τον σκεπάζει αιώνια.

ΚΡΗΤΗ ΠΟΛΕΙΣ ΚΑΙ ΧΩΡΙΑ kritipoliskaixoria

Η Κρήτη στο ίντερνετ με πλούσιο φωτογραφικό υλικό, πολιτιστικά, λαογραφικά νέα και ιστορικά στοιχεία, Αφιερώματα αε πόλεις και χωριά της Κρήτης, αρχαιολογικούς χώρους, θρησκευτικά μνημεία, και Ανθρώπους